Het Chinese verkeer en ik zullen
nooit vrienden worden. Zelfs een stoplicht dat een groen teken de smoggige
wereld inschijnt, houd ik met een ongezonde dosis argwaan in de gaten. Het
blijft immers een voorwerp dat deel uitmaakt van de Chinese infrastructuur.
Voor ik mijn trillende benen ook maar een millimeter van het -ook niet veilige-
trottoir durf te wagen, manoeuvreer ik me kunstig tussen twee
overteekdeskundige spleetogen. Mocht een auto vandaag een mens van deze wereld
naar het hiernamaals willen scheppen, dan heb ik in elk geval een buffer.
De Chinezen zelf hebben minder
moeite met de moordlustige snelheidsgeilheid van hun landgenoten. Fietsers die
een paar kilometer versnellen door een rammende koplamp tegen hun bagagedrager
pakken onverstoorbaar hun tijdswinst. En pikken nog net het donkeroranje op een
druk kruispunt mee in hun rit.
Net als ik denk dat ik geestelijk
onderdoor ga aan mijn angst voor groen-gele flitsen op wielen, blijkt de
Chinese regering mijn zorgen te delen. Op de rand van mijn trouwe dienstdoener
het trottoir, ramt daarom een druk fluitend oranje klaar-overpak een vlag onder
de neus van wie ook maar het risico loopt zichzelf voor een motorkap te werpen.
Ik hou van deze aanpak. Vredelievend en oplettend. Heel goed.
Ik blijk een van de weinige fans
van het charmante veiligheidsoffensief. Voor de meeste inwoners van mijn
gastland vormen de kleine vlaggenzwaaiers niet meer dan een extra obstakel op
weg naar het ultieme doel: de overkant. De koppigheid van de weggebruikers
vraagt om iets anders: het gevoel van extra veiligheid moet plaatsmaken voor
pure angst en extreme voorzichtigheid.
En dus loop ik nu niet alleen te
loensen naar groene lichten en vermijd ik aggressieve oranje vlekken met een vlag
op de tast, ik heb nu nog een oplettende blik nodig. Want voor je het weet sta
je oog in oog met enorme borden vol foto's. Van de herseninhoud van een
onvoorzichtige fietser die onder een buswiel uitsijpelt. Of de lichaamsdelen
van een voetganger die verspreid zijn over drie verschillende moordvoertuigen. Mijn
hersenen verwerken de prikkels uiterst langzaam , maar toch voel ik het: mijn
oversteekobsessie heeft er drie vrienden bij: busangst, taxivrees en
fietsspasme.
En terwijl ik mijn stappen
zorgvuldig afmeet tot de hoek, zie ik vanuit mijn enige vrije ooghoek hoe de
plaatselijke suïcidalen reageren op deze nieuwe shocktherapie. Na een
bestudering van vijf seconden draait een groepje mannen zich weg van de foto's.
De herseninhoud van de fietser gaat over in een dikke rochel.
Lees ook:Het verkeer, nog een keer
Lees ook:Nachtmerrie op een droombestemming: Sichuan
Lees ook:Wachten, wachten, wachten voor de trein in China
Lees ook:Volgende week op China.blog.nl: raad je plaatje
Lees ook:China heeft overal vrienden, ook in Egypte