Het hoeft niet moeilijk te zijn. Je babbelt even met de hoteleigenaar of kijkt rond als een onwetende toerist in de buurt van het Dongzhimen-station en voor je het weet zit je in een airco-bus op weg naar Badaling, een gedeelte van de Muur vlakbij Beijing.  Na een comfortabele reis hijs je jezelf een paar

Na vijf weken vol plakkende treinreizen, onuitgewerkte scriptie-interviews met onverstaanbare minderheden en smoggige stinksteden, vond ik het tijdens mijn onderzoekstripje in 2005 tijd voor 'vakantie' in China. Mijn voorstelling van parelwitte stranden met wuivende palmen en cocktails voor vijf yuan begon oasische vormen aan te nemen. De zonovergoten kust ten zuiden van miljoenenstad Nanning zou

'Taxi's in Beijing krijgen facelift voor de Spelen' lees ik vandaag in China Daily. Alsof de straten van Beijing nog geen metamorfose hebben ondergaan de laatste tijd. Vijf jaar geleden was Beijing een rode waas van gammel schuddend blikwerk. De taxi's die toen nog voor de belachelijke prijs van 1,20 yuan de straten onveilig maakten

Een daoyou in Beijing? Die hebben we niet nodig, vind ik. Wat vier jaar geleden toeristische trekpleisters waren, zijn het nu in het kwadraat. Ik ben mijn eigen gids. Met een verouderde Lonely Planet en een geheugen als een zeef lijkt het deze week echter alsof ik in een compleet onbekende stad ben beland. Op

Slapeloze nachten had ik, de eerste maand na mijn terugkomst uit Beijing. De stilte, de rust en het donker in Nederland was ik niet meer gewend. Een jaar lang had ik heerlijk gedroomd op de achtergrondgeluiden van alles wat reed, riep en rochelde. Het laatste vormde overigens ook mijn natuurlijke wekker, maar dat terzijde. Het

'De dalai lama loopt een beetje te sodemieteren', merkt de Chinese oudoom van mijn vriend ongenuanceerd op als we na het eten aan tafel de krantenkoppen doornemen. 'Hij moet goed voor de mensen zorgen, als boeddhist, maar hij maakt alleen maar ruzie met China.' Ik besluit geen discussie aan te gaan en ook de rest van de

Ik hou niet van lange wc-bezoeken op andermans toilet. Op mijn werk ga ik pas als iedereen pauze heeft. En als ik aandrang voel terwijl ik met vrienden praat klem ik mijn kiezen op elkaar en blijf ik beleefd knikken. Ondanks de kramp die de steeds harder klemmende sluiting van broek/rok in mijn onderbuik veroorzaakt. En dat terwijl ik

Met bakken tegelijk stromen ze de vliegtuigen uit en vormen ze een grijze laptop-rij bij de Chinese douane op het vliegveld van Shanghai. Dagelijks landen er massa’s zakenmensen die de metropool maar voor één zaak bezoeken: yuan innen en blijven innen. Helaas is China niet voor iedere bezoeker een financieel paradijs. Met een flinke min